Spreektekst Bestuursakkoord 2023-2027
Voorzitter. Dit wollige, vage en daardoor ongrijpbare bestuursakkoord “Samen maken we Brabant” draagt de drammerige overheidsmaakbaarheid al in haar naam, en toont bovendien haar regenteske narcisme, met name in de zin:
“Met een open, stabiele en zelfbewuste manier van besturen, beogen wij Brabant toekomstbestendig te ontwikkelen, maar ook het vertrouwen van onze bevolking in de politiek weer terug te winnen.” (p. 7)
Het vertrouwen van onze bevolking in de politiek terugwinnen zal met dit bestuursakkoord en deze coalitie niet lukken. Bij de PS-verkiezingen heeft de Brabantse kiezer duidelijk voor een ándere koers gekozen.
Dát signaal van de kiezers wordt keihard genegeerd. Vrijwel hetzelfde beleid van de afgelopen acht jaar wordt nu doodleuk voortgezet, door dezelfde vastgeroeste partijen. In kleffe achterkamertjes hadden ze de samenwerking al bedisseld, inclusief de twee oud-gedeputeerden Pauli en Van Merrienboer als formateur. Het bestuursakkoord is vooral een ambtelijk opgestelde samenvatting van het lopende beleid, met nauwelijks vernieuwing of verandering. Hooguit wat nieuwe formuleringen die als verkooppraatje dienen voor de eigen parochie van de coalitiepartijen. Daarnaast een vage portefeuilleverdeling: vier gedeputeerden die over stikstof gaan, niemand is echt aanspreekbaar.
Écht naar onze burgers luisteren, écht onze boeren en andere ondernemers serieus nemen is er niet bij. Het blijft doordrammen van stallendeadlines voor een door de overheid zelf gecreëerde ‘stikstofcrisis’ en de samenleving gijzelen met een opgelegd stikstofslot, waarbij deze provincie zich manifesteert als de verlosser waarvoor onze boeren door een duurzaam dwingelandenhoepeltje moeten springen. Zij moeten niet gedwongen worden “keuzes” te maken, maar als vrije ondernemers werken aan verdienmodellen, kwaliteitsproducten en een prachtig agrarisch platteland.
De burger krijgt niks te zeggen. Van referenda zien we niks meer terug: een aderlating van de SP, die dit wél altijd steunde. De burger krijgt slechts nepinspraak in de vorm van ‘burgerberaad’, een D66-fopspeen om het referendum maar dood en begraven te houden. De “zelfbewuste manier van besturen” is vooral een zelfgenoegzame bestuurlijke middelvinger naar onze burgers, blind voor het signaal van de verkiezingen.
Het coalitieakkoord bazelt veel over “brede welvaart”. Een volstrekt hol begrip voor een agenda die onze burgers niet welvarender, maar in den breedte juist armer maakt. Energiearmoede wordt niet tegengegaan door vol in te blijven zetten op ‘wind op land’ en zonnevelden met volledige uitvoering van de RES’en. Die heilloze weg maakt de kosten van de ‘energietransitie’ alleen maar hoger, en jaagt onze burgers juist de energiearmoede in.
De agrarische sector wordt kapot gemaakt. De Gebieds Gerichte Aanpak is een grootschalige uitkoop van die topsector, een enorme kapitaalvernietiging omwille van onrealistische natuurdoelen. Weg welvaart. En via de natuurdoelen van de Europese Kaderrichtlijn Water, zal dit nog rampzaliger worden.
De automobilist heeft niks te verwachten en blijft muurvast staan in meer files, ten koste van onze economie en welvaart. De plannen voor hoogstnoodzakelijke provinciale wegenprojecten zijn uitgekleed en door de stikstofgekte klemgezet. Het gaat vooral over de onwerkbare ‘deelmobiliteit’. Ondertussen melkt dit linkse VVD-college de automobilist wel leeg via verhoging van de opcenten Motorrijtuigenbelasting.
En gelukszoekers die van onze welvaart komen profiteren, daar doet deze coalitie niets aan. Woningen blijven massaal en met voorrang worden weggeven aan asielmigranten, terwijl onze eigen inwoners jarenlang op wachtlijsten staan. Onze eigen inwoners krijgen enkel nog kleine hokken die binnenstedelijk in de hoogte moeten worden gebouwd, of slechts een flexwoning – de hokken die minister Hugo de Jonge aan de straatstenen niet kwijt kan. Een eigen huis met tuin wordt een onmogelijk ideaal. De massa-immigratie verdringt de ruimte voor de eigen bevolking. Een asielstop is keihard nodig, dus ook geen ruimte meer voor AZC’s in Brabant.
En was de SP eerder kritisch op arbeidsmigratie, nu faciliteren ze het. Strengere huisvestingsnormen ontbreken en de XXL-blokkendozen met vooral arbeidsmigranten krijgen nog steeds volop ruimte op aangewezen locaties. Ook met de SP blijft zo deze moderne slavernij in stand, met alle overlast en uitholling van de economie van dien.
De coalitie roept ‘zichtbare resultaten’ tot de norm uit. Hoe moeten dan bijvoorbeeld die “drie gezonde extra levensjaren” zichtbaar worden gemaakt? En al het andere wollige geneuzel? Het zullen vooral desastreuze resultaten zijn die zichtbaar worden: een met windparken verwoest landschap, meer loos beleid via nog meer ambtenaren, boeren die over de grens worden gejaagd, en totale vervreemding door de massa-immigratie.
Kortom, een passender titel van dit vreselijke linkse bestuursakkoord was geweest: “Samen maken we Brabant kapot”. Terwijl er een alternatief was en ís: een centrumrechtse meerderheid die de Brabantse kiezer in maart mogelijk heeft gemaakt. Met de PVV, die wél onze Brabanders op de eerste plaats zet.